آهنگ قوارنتین (فت نسیم) از مرژک و مسلک

ورس ۱ مسلک :

من یه عمره تو قرنطینم
دور از خودم ، دور از هرچی هست
چپ و راست انقد خوردم از دنیا
که دیگه از جونمم سیرم
کاش نصیحتا یکم روم اثر میکرد
کاش یه سری حرفا تو کتم میرفت
کاش انقد غد نبودم
چشم گفتن تو دهنم میچرخید
دیدم ثانیه ها زود هدر میرن
دیدم تک تک رفیقامو پول عوض میکرد
وقتی همه دنبال سودن از گیشه شون
پاش بیفته برات یه پا جوونور میشن
من همه اینارو با چشام دیدم
قلبم خورد شدو صورتم شکست
اینجا یکم مهمونتونم ، یه روز
از همون راه که اومدم میرم
الکی میکنی عجله که چی؟
مگه سهمه ما بیشتر از یه کفن سفید هس؟
منو هیچی اینجا ارومم نکرد
جز اینکه رو ضرباهنگ کلمه بچینم
ببین ، هرکیو دیدم نسخه یه چی هست
از مایه دارا تا اونا که صدقه بگیرن
بگو چطوری میتونم از ازادی بگم؟
وقتی دله خودم حبسه تو قفسه ی سینم


همخوان ، نسیم :
من‌ تو خودم گمم ، دیگه به کسی هم فکر نمیکنم
به این آدما شک‌ دارم‌ کلا ، هر‌چی فهمیدم تنهاتر شدم
من زورمو زدم ، ولی الان دور از همه ام ، تو این چهاردیوار‌ی خودم بر خودم موندم فقط

ورس ۲ مرژاک :
من یه عمر تو قرنطینم ، غربتو تو‌ وطن دیدم
جای خنده رو صورتم نیست
من که جسمم گاییده شد ، روحمم میدم
من تکیه گاه بودمو هرکی خراب شد رو منم ریخت
هوای خونم ابریه داشی انقد پرم جای سوزنم نیست
نمیدونم چطور سره پام ،
ده دفعه با وزنه وایسادم لب آب
با اینکه نه پرواز بلدم نه شنا
دنیا یه فیلمه ، نه کمدیه نه درام
من هرطوری بود ساختم ،
ولی حالا که خراب شده کل آبادی
ما وسط این مجرما شادیم
بذار رو میز خاک بخوره حکم آزادی
حل شدم لا به لای داستان
عادت کردم به این سایه های راه راه
جای‌ پای آشناس ، دو طرفه پهلوم
باقی اعترافام باشه واسه دادگاه
نه خیاط بودم که اینهمه بریدم
نه تو ماراتن بودم که اینهمه دواییدم
مگه نقاش بودم که اینهمه کشیدم
بگو چرا قرمز شده پیرهنه سفیدم