آهنگ بی اندازگی از صادق

ورس یک:

با خدا ملاقات در مه،اعتراض اَ موندن
ناخداگاه از دل، خیلیان که جا موندن
پرنده پشتِ ابر و ابر پشتِ پنجره
نفس تو سینه حبس و دست توی دست گره
شروعِ یک پایان از ابتدای آغاز،طلوعِ یک قدرت از پرواز تا پرواز
بذار بگن همیشه این عاقل دیوونه س،عشق تو که عشق نبود همیشه ویرونه س
منی که آرومم منی که آزادم منی که اهل رفتنم جهان برام خونه س
تموم جاذبه همین یه لحظه بودنه،تو قصه ای و قصه ت از کتاب خوندنه
تو روحمو بگیر ولی جسمم برا تو،تو عصر پاییزی یکم سبک کن هواتو

ورس دو:

من ندارم رو تو شک،ترس ندارم رو تشک
یکم لرز از تب پارساله اما قوی تر میشیم روز و شب
هر سردی گرمه اول،لحظه مهمه تو قعرِ قلبم متنفر از حرفِ برگرد
نمی فهمی منو تو تازه لش نه
من و چراغ و شهر رفتیم تو هم،فقط چرا باید گم شن تو برف
خیره ام به ضربدرا،خیره ام به رفتنا،خیره ام به موندنا،خیره ام به دفترام
پیچیده س مثه حسِ قصه های نصفه کارم،دنیا گم شده تو استفاده ت استفاده م!
کلاسیک تو اتاق و بوم بوم ماشینا،فرق ما میشه فکرِ تو رادیکال
کشیدی قطعا غربتو با سیگار،متنفرم از نفرت پا اینا!
اما من یه سطحِ محکمم،سفت و سنگی صخره موج زدم
خیس شدم درد کشیدم،بس که به لطیفی دریا مشت زدم