آهنگ رفیق با تشدید از صادق

ورس اول

کنار تخت یه قابِ عکسِ کهنه از قدیم
حصارِ شب بیرونِ این اتاق لعنتی
دوش به دوش اَ بچگی، پشت به پشت تو خستگی
تلخ و شیرین اشک و آه قد کشیدی تا به ماه
شدیم پر از غرور و تازه بودیم نیمه راه
میخواستی آبرورو تا نباشی گیرودار
تو مغزت خسته من پَرَم شکسته
اَه غبار این شهر رو هر دومون نشستش
پس پیچیدم دور ما ، کشیدم پشت پا
ما غرق قله ها ، اَ بین شعله ها
میدوییدیم سمت نور و میجوییدیم هرچی بود و
تا که دیدیم پشتمونو بینمون یه دره دورو
تو اونی که با دل میجنگید و من اونی که با دل میخندید و
ما یه چیزکه سفید تا تَش نیست و باز دوتایی رفیق با تشدید و خاص

ورس دوم

تن برهنه دم صبح ، میخزم به سمت مبل
سیگار که ته کشیده باس بگیرم بسته نو
منگ خواب ،گیجِ گیج، تحفه جات زیر میز
پشتمن هرطرف ، مشکلات برطرف
خلاصه که همه چی روبراهه شکر
همون که آرزوت بود ، بالاخره شد
دوس داری بشنوی تو اَ دهن من
چیزایی رو که واسه من همیشه اَن
اهل این شهربه من نه میخورن نه خوردن
حرف من بود که اینجا خالیارو پر کرد
کوچیکاِ دیروز که لاتای امروزن
و لاشیای نجیب که آروم و دلسوزن
داداشی من میگم مهم نی هرچی شه
تو گفتی چی دیدم ؟ من گفتم چی میشه
من دادم بت کلید تو گفتی قفل میخوام من گفتم باختی نیس
تو گفتی بردی باز