آهنگ تیر ماهی از حمید فریزند

[یاسر بینام]
ده روز بعده اولین روز تابستان...دختر تیرماه دلسنگی شد
کار دل شکستن قلبم...کار دلم یه عمر... دلتنگی شد
عقرب چشمهاتو میدیدم...اغلب زخمهامو میدیدی
عاشقت بودم و بهت ساده گفتم اما...چرا نفهمیدی ؟
هر نگاهش پر از یه رنگی بود...روزهای اولی که دوستم داشت
رنگ آبی به اسمونم داد...ستاره تو دل شبم میکاشت
طعم لبهاش طعم رویا بود...بوسه هاش قلبم رو تکون میداد
مرده بودم نگاه پر مهرش زندگی رو بهم نشون میداد
امپراطور دلبری بود و من یه سرباز رونده از دربار
گفتم عاشق شدم بهم خندید...گفت از این خواب کهنه دست بردار
صبح با خواب و چشم اون بیدار
شب با یاد اون چشم میرفت
خواب دیدم غرق شادی بود وقتی از چشم من اشک غم میرفت
خواب دیدم که روی یک بالش سر اون گرم عشق یارش بود
خواب دیدم که یه لب هرزه نیمه ی شب چه بی قرارش بود
بی قرارم کرد...بی قرارم کرد
بیشتر از من به فکر اون بودم...بیشتر از اون به فکر آیندش
بیشتر از من به فکر حالش بود...ای فدای اون چشمای یک دنده ش
ای فدای اون چشمای یک دنده ش...ای فدای اون چشمای یک دنده ت
خط به خط من تموم شعرامو تو نگاهش قلم زدم گفتم
همه احساسمو به این مردم تو خیابون قدم زدم گفتم
بعد اون مرگ رو ارزو کردم...شعر رو سنگ قبرمو گفتم
رفتنش خواب رو از شب من برد...دارم از ریشه دیگه میوفتم
زخم عشقم دلش رو میسوزوند...دل ازم کند خودشو راحت کرد
چهلمشم گذشت و بازم نیست...باز خراش دلم عفونت کرد

[حمید فریزند]
روزهای بدون اون سردن...فصلهای بدون اون پائیز
سالهای بدون اون کابوس...قرنها تا ابد جنون آمیز
رنگ این شهر رنگ غربت شد
وقتی از چارچوب این در رفت بی تفاوت به من نگاه میکرد...وقتی اشکی از دو چشم من سر رفت...
عصمت شعر رو زیر پا بردم...تا بهش حرفامو بگم ساده
وزن و سیلاب و قافیه گم شین...وقتی اون دل به دیگرون داده
هرکجا صحبتی ازون میشه...اول صحبت من ای کاشه
میشه تسخیر کنه دل من رو...هرکی اسمش شبیه اون باشه
مرد تشنه تو کوچه ها کم نیست... چشم های کثیف و الوده
چشمهاشو بگین بپوشونه...چشم اون آخه مال من بوده
تو کمینش نشستن و خوابه...اون که رفته دلم رو خالی کرد
اون به من خیلی ساده این شبها...معنی بی کسیو حالی کرد
درد شب گریه هامو دوست دارم...اون که اومد به جامو دوست داره
من هنوز خنده هاشو دوست دارم...اون هنوز گریه هامو دوست داره
من تلاش کردم و نشد باشم...من تلاش کردم و جوابم کرد
من ازش بت تو سینه میساختم...اون منو با تبر خرابم کرد
وای از این خاطرات زجر اور...از اتوبان همت و چمران
از یه رودخونه تو دل دربند...تا ته شهر ، توی قبرستان
وای از این شعرهای تکراری...تا خود صبح مرگ و بیداری
فحش دادن به عالم و ادم...گفتنه کاش دل نمیدادم
کاش میشد که عاشقم بودی...خیلی نه! کاش فقط یکم بودی
کاش تاتختم نمیزدی با اون...کاش میشد من و شب و بارون
باز باهم بریم تو آغوشت...من چجوری کنم فراموشت؟